اگرچه سامانه های ماهواره ای هدایت هواپیما، خدمات ناوبری را در نهایت دقت و صحت ارائه می کنند اما در هر حال از لحاظ فنی این امکان وجود دارد که تاخیر در ارسال سیگنال ها و یا ارسال آن ها به طور ناقص و یا قطع خدمات منجر به بروز خسارت گردد. هدایت هواپیماها در سطح جهانی از طریق سامانه های مذکور، مسائل مختلفی در خصوص مسئولیت ارائه دهندگان خدمات ایجاد می کند که کنوانسیون های موجود در حقوق بین الملل هوایی و فضایی از جمله کنوانسیون 1944 شیکاگو، معاهده 1967 فضای ماوراء جو و کنوانسیون 1972 مسئولیت، پاسخگوی آن نیست. در وهله نخست، انعقاد یک کنوانسیون بین المللی جدید برای حکومت بر این حوزه، راه حل مناسبی به نظر می رسد اما تجربه تلاش های طولانی و نافرجام در تصویب یک کنوانسیون بین المللی در خصوص مسئولیت کنترل ترافیک هوایی، دشوار بودن این مسیر را بیش از پیش مبرهن می سازد. بهترین راهکار آن است که ایکائو به عنوان یکی از سازمان های بین المللی فعال در صنعت هواپیمایی، با ایجاد یک چارچوب حقوقی مناسب، ابعاد و مسائل مختلف ناشی از اجرایی شدن سامانه های ماهواره ای هدایت هواپیما از جمله مسائل مستحدثه مربوط به مسئولیت ارائه دهندگان این خدمات را قانونمند نماید.

پیشرفت فناوری های جدید و روند روبه رشد آن در سال های پایانی قرن بیستم، زمینه ساز طرح موضوع استفاده از ماهواره ها در هدایت هواپیماها گردید. علی رغم اینکه ابعاد فنی پروژه مذکور تاکنون پیشرفت قابل توجهی داشته است، مسائل حقوقی و سیاسی آن همچنان در مرحله بررسی کشورها و نهادهای بین المللی مرتبط با صنعت هوانوردی قرار داشته و تاکنون منجر به تصمیم گیری نهایی نشده است. از آنجا که ایکائو از سازمان های مهم بین المللی فعال در صنعت هواپیمایی می باشد، این سوال مطرح می شود که سازمان مذکور در اجرایی ساختن سامانه های ماهواره ای هدایت هواپیما و رفع ابهامات موجود در این حوزه، چه نقشی می تواند ایفا کند. بررسی اسناد و کنوانسیون های بین المللی در حقوق هوافضا، این فرضیه را به دست می دهد که ایکائو می تواند در ابعاد مختلفی از جمله تصویب و اصلاح استانداردها و رویه های پیشنهادی، تشریک مساعی و همکاری های فنی، تلاش به منظور دستیابی به یک سامانه جدید، ایجاد یک چهارچوب حقوقی مناسب و نیز صدور تاییدیه و اعطای مجوز به ارائه دهندگان خدمات ناوبری ماهواره ای نقش موثری داشته باشد.

پیشرفت فناوری های جدید و روند رو به رشد آن در سال های پایانی قرن بیستم، زمینه ساز طرح موضوع استفاده از فناوری ماهواره در هدایت هواپیماها شد. اجرای سامانه های ماهواره ای هدایت هواپیما در سطح جهانی، همه کشورها از جمله جمهوری اسلامی ایران را از منافع بسیاری بهره مند می کند، اما در عین حال آنها را با چالش های سیاسی و حقوقی نیز روبه رو می سازد. مهم ترین چالش های پیش رو برای کشورمان با اجرای سامانه های ماهواره ای هدایت هواپیما، امکان اعمال تبعیض در ارائه خدمات این سامانه ها و احتمال نقض حاکمیت کشور در نتیجه کنترل انحصاری سامانه ها توسط ایالات متحده آمریکا و روسیه است. اگرچه در وهله اول، ایجاد و توسعه یک سامانه ماهواره ای جدید که توسط سازمانی بین المللی، مستقل و غیرنظامی کنترل شود، راهکار مناسبی به نظر می رسد، اما با در نظر داشتن هزینه های مورد نیاز به منظور اجرایی ساختن یک سامانه جدید، این راهکار مورد استقبال قرار نخواهد گرفت. از این رو بهترین راهکار برای رفع چالش های ناشی از به کارگیری این سامانه ها، آن است که ایکائو با ایجاد چارچوب حقوقی مناسب در خصوص به کارگیری سامانه های ناوبری ماهواره ای، کنترل این سامانه ها را به نحو مقتضی، با مشارکت تمام کشورها و در قالب سازمانی بین المللی انجام دهد.

شبیه سازهای پروازی هواپیما دارای سامانه حرکتی نقش مهمی در بهبود کیفیت آموزشی، افزایش ایمنی پرواز و کاهش هزینه های آموزشی را دارند. مکانیزم استوارت، یکی از سامانه های حرکتی در شبیه سازها می باشد. این مکانیزم شش درجه آزادی به دلیل مستقل نبودن درجات آزادی حرکتی سازه، از لحاظ تحلیل دینامیکی و کنترلی دارای پیچیدگی های خاص خود می باشد. در این مقاله یک سامانه حرکتی الکترومکانیکی شش درجه آزادی، به صورت کامل طراحی و تحلیل شده است. با در نظر گرفتن سرعت ها و شتاب های خطی و دورانی، وزن مجموعه کابین و روابط سینماتیکی دستگاه، حرکت های فضای کاری سکو آنالیز شده و موقعیت، سرعت و شتاب در هر لحظه محاسبه می شود. اثر پارامترهای مختلف مانند زوایای رول، یاو، پیچ، سرعت و شتاب خطی و زاویه ای سکوی بالایی بر روی نیرو و سرعت عملگرها به صورت عددی مورد بررسی قرار گرفته است. سپس با استفاده از نیروهای وزن و شتاب های دینامیکی به دست آمده، توان الکتروموتور، طول و قطر بال اسکرو، تغییر طول پایه ها، سکوی پایینی و پایه های رابط تحلیل و طراحی شده اند.

به طور معمول بخش هدایت و بخش کنترل به صورت مدول هایی جدا از یکدیگر طراحی می شوند که البته در بسیاری از کاربردهای متداول و عادی جوابگو هستند، لیکن به منظور دستیابی به خطای کمتر در تزریق ماهواره به مدار و تحقق دقیق تر نقاط حضیض و اوج و افزایش دقت در انجام مأموریت به توسعة الگوریتم های یکپارچه یا در اصطلاح IGC   نیازمندیم. با استفاده از چنین الگوریتم هایی می توان هدایت حلقه بسته را برای مرحله آخر ماهواره بر در خلاء طراحی کرد. مثال هایی از این مورد عبارتند از مد هدایت تکراری (IGM) و هدایت صریح توانی (PEG). در این مقاله، هدایت فاز نهایی همراه با هدایت طبقات اول و دوم یک ماهوا ره بر هواپرتاب سوخت جامد نوعی، مدلسازی و شبیه سازی شده است. نتایج این مقاله نشان می دهد، هدایت IGM به خوبی می تواند با هدایت Pitch Program مراحل قبل سازگار بوده و به خوبی کار تزریق در مدار را به سرانجام برساند.

در این مقاله، طراحی آنلاین الگوریتم هدایت و کنترل ماهواره بر با رویکرد یکپارچه سازی و بر مبنای کنترل بهینه ارائه شده است. مدل معادلات پرواز به صورت غیرخطی و در صفحه پرواز استخراج شده است که جهت حل آن بر مبنای روش حل عددی با ترکیب الگوریتم حل ابتدا به انتها ODE با درنظرگیری شرایط اولیه برای متغیرهای حالت یکپارچه و متغیرهای کمکی و الگوریتم بهینه سازی fmincon SQP بر مبنای منطق shooting method اقدام شده است. به منظور صحه گذاری طراحی، نتایج حل این الگوریتم با نتایج حل یک الگوریتم مجزای هدایت و کنترل معتبر برای ماهواره بر مقایسه شده است. تابع هدف شامل حداقل تلاش کنترلی، ترمه ای ترمینال و مینیمم سازی زمان سوزش است. نتایج نشان دهنده برآورده سازی این مقادیر، دست یابی به دقت بیشتر، تلاش کنترلی کمتر و هماهنگی بیشتر در عملکرد الگوریتم های هدایت و کنترل در نگرش یکپارچه نسبت به نگرش مجزاست.